Orędzie bożonarodzeniowe bł. Honorata koźmińskiego w listach okólnych do zgromadzeń ukrytych

Abstrakt

W listopadzie 1864 car Aleksander II nakazał likwidację klasztoru w Warszawie, a bracia kapucyni zostali skierowani do klasztoru w Zakroczymiu, gdzie kontynuowali działalność duszpasterską i patriotyczną. Taki stan trwał jednak krótko, bo w 1871 r. zakazano im prowadzenia duszpasterstwa i ograniczono swobodę poruszania się poza klasztorem. Zasadniczą przestrzenią pracy kapłańskiej o. Honorata była posługa w konfesjonale. Pomimo internowania, sługa Boży nie stracił zapału apostolskiego, podejmując nowe formy religijnego oddziaływania, których wyjątkowym wyrazem było zakładanie zgromadzeń ukrytych. Nie mogąc opuszczać klasztoru, prowadził apostolstwo słowa pisanego i korespondencję na szeroką skalę z siostrami nowych zgromadzeń.

Wśród ogromnej liczby listów adresowanych do poszczególnych sióstr czy przełożonych znajduje się zbiór 85 listów okólnych skierowanych do zgromadzeń życia ukrytego, a w nim największą grupę stanowią listy przesłane z okazji uroczystości Bożego Narodzenia. W latach 1888–1909 aż 42 razy zwracał się o. Honorat do sióstr ze zgromadzeń ukrytych z orędziem bożonarodzeniowym.

W listach tych mąż Boży, kontemplując tajemnicę narodzin Syna Bożego, koncentruje się na Jego cnotach: pokorze, ubóstwie, umartwieniu, cichości i pokorze, dziecięctwu i prostocie, ukryciu. Następnie w swojej refleksji przechodzi do życia świętego Franciszka z Asyżu, który tak bardzo upodobnił się do Chrystusa. Wreszcie zwraca się z nauką i zachętą do sióstr, aby adoracja Żłóbka, na wzór Biedaczyny z Asyżu, była dla nich źródłem i miarą upodobniania się do Jezusa narodzonego w Betlejem.

Na zakończenie orędzia Założyciel nowych zgromadzeń zakonnych zachęcał do modlitwy o wierność i wytrwanie w powołaniu zakonnym oraz życzył swoim duchowym córkom trwania przy Chrystusie przez całe życie, w serafickim duchu miłości, ubóstwa, dziecięctwa, prostoty, pokory, umartwienia i ukrycia.