Współczesne wyzwania dla życia franciszkańskiego w świetle dokumentu pokapitulnego 2021

Abstrakt

Nie jest dzisiaj żadną tajemnicą, że żyjemy w czasach najbardziej dynamicznego rozwoju ludzkiej myśli i zarazem największego kryzysu tożsamości człowieka. W ciągu ostatnich kilku minionych dekad stworzyliśmy społeczeństwo, które za wszelką cenę z całą mocą pragnie udowodnić, że tylko całkowita wolność może dać rozumnemu człowiekowi pełną rację jego istnienia i uczynić go szczęśliwym, który nie potrzebuje już „abstrakcyjnego boga”, rzekomego stwórcę i pana całego wszechświata.

Musimy poważnie zdawać sobie sprawę, że nie tylko dotyka nas kryzys tożsamości człowieka, ale ten właśnie kryzys ma ogromny wpływ na jakość wyznawanej przez nas wiary, a co za tym idzie, właściwe rozumienie przez nas samych dobrowolnego oddania się i poświęcenia w pełni swojego życia Panu Bogu poprzez zakonną konsekrację. Chcemy zatem przyjrzeć się bliżej „Dokumentowi Końcowemu Kapituły Generalnej 2021” naszego Zakonu, który został przyjęty przez Braci 17 lipca tegoż roku. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że Zakon Braci Mniejszych (OFM), od rozpoczęcia pandemii był pierwszym zakonem w Kościele, który „zebrał się, aby wypełnić obowiązek odbycia kapituły generalnej w wymiarze ogólnoświatowym” (nr 4). Jak napisze nowo wybrany minister generalny br. Massimo Fusarelli – „również nasze czasy, choć niełatwe, dają jednak okazję do słuchania Ewangelii i znalezienia dzisiaj celu i słów życia, które pomogą nam odnowić naszą wizję”.

Pomimo zmieniających się epok, święty Franciszek i jego sposób życia, nadal cieszą się zaskakującą aktualnością i wciąż znajdują się nowi jego naśladowcy, którzy nie wahają się przyjąć taki sposób życia, jaki wyznaczył dla całego Zakonu Biedaczyna, „aby żyć w posłuszeństwie, w czystości i bez własności oraz zachowywać naukę i iść śladami Pana naszego Jezusa Chrystusa”. Droga ta jednak dla wielu powołanych również i dzisiaj okazuje się niezwykle trudna do pogodzenia z mentalnością i oczekiwaniami współczesnego świata. Stąd też w ich sercach rodzą się rozczarowania, frustracje, zawiedzione ambicje, urojone choroby czy nawet fałszywe oskarżenia innych, aby tylko usprawiedliwić siebie i na swój sposób interpretować rozumienie życia zakonnego, a w nim osobistego szczęścia.

Zarówno ciągłe osobiste pragnienie nawrócenia, jak i peryferie współczesnego świata są tym najbardziej właściwym polem dla naszej misji i powołania. To właśnie tam, franciszkański duch modlitwy, pokuty i pobożności może przyczynić się do zmiany mentalności ducha tego świata, zapatrzonego egoistycznie we własne siły i osiągnięcia. Za żadną cenę nie wolno zatem rezygnować nam z dążenia do pełnej prawdy, zamykając się wewnętrznie przed ożywiającą nasze umysły i serca siłą Ducha Świętego.

Przyszłość Zakonu będzie zawsze o tyle klarowna, o ile jego członkowie będą nieustannie gotowi na przyjęcie Ewangelii w duchu pokuty i umartwienia oraz nie będą troszczyć się jedynie o samych siebie, ale będą mieć otwarte umysły i serca jako wspólnota misyjna i ewangelizująca. Brak otwarcia się, entuzjazmu i kreatywności sprzyja tylko niezadowoleniu, a co za tym idzie powolnemu umieraniu takiego powołania. Dla św. Franciszka absolutną regułą była Ewangelia. Jego ideałem był Chrystus i całkowite duchowe przylgniecie do Niego, aby móc rzeczywiście wyznać „Bóg mój i wszystko”, a złożone śluby posłuszeństwa, ubóstwa i czystości miały sens tylko po to, aby zrealizować tę namiętną miłość do Zbawiciela.

Miłość musi mieć w sobie smak szlachetnego współodczuwania i godności. Tylko w ten sposób każdy brat w Zakonie będzie mógł w pełni zrealizować swoją misję i konsekrację wedle potrzeb Kościoła, Wspólnoty oraz swoich możliwości. Nikt na tej drodze nie jest ani wykluczony, ani mniej ważny. Ewangelia, która dla św. Franciszka z Asyżu „stała się początkiem oraz miejscem, z którego nieustannie czerpał siłę i inspirację, jest najważniejszym przedmiotem nauczania w szkole Chrystusa. Wiara zachowuje zawsze pewien aspekt krzyża, który jest naszą siłą w walce z mocami ciemności. To również dzięki wierze zostaliśmy włączeni do tej braterskiej Wspólnoty z którą pragniemy dzielić do końca nasze dole i niedole. Dlatego jesteśmy zobowiązani, aby uważnie słuchać jeden drugiego, jak najlepiej poznawać i rozumieć siebie nawzajem, cieszyć się z sukcesów innych i z odpowiedzialnością pomóc także duchowo słabszym braciom powstać z upadków. Duch braterstwa i pobożności daje nam taką właśnie wolność, aby ubogacać siebie nawzajem wiarą silną i bez obłudy, pamiętając przy tym, że Bóg wciąż ufa nam i posyła do nas braci, którzy pragną oddać Mu całe swoje życie z prawdziwej dla Niego miłości.